Het was zo’n donkere treurige winter waar geen eind aan kwam. Ik was non-stop verkouden afgewisseld met enkele holte- en oorontstekingen. ‘Dat nooit meer!’, dacht ik. Dus toen de zon weer scheen en mijn energie weer enigszins terug was, bezocht ik de huisarts. Hij keek mij meewarig aan toen ik mijn verlangens met hem deelde. Ik wilde een vitaal en fit lijf. Ik kreeg een bloedtest en het etiket ‘moeder met kleine kinderen’. En daarmee was de huisarts klaar met mij. Op aanraden van een vriendin bezocht ik een orthomoleculair arts. En toen begon mijn avontuur met voeding en supplementen. En daarmee kwamen de boeken: ‘Oersterk’, ‘De voedselzandloper’, ‘Ik ben een planteneter’, ‘Gezond Genieten’, ‘(h)eerlijk eten’, ‘(b)oergondisch genieten’, etc.. En ik zat uren te surfen op het internet, op zoek naar recepten en blogs over gezonde voeding. Ik zocht naar de waarheid. Mag je nu wel of geen granen? Is vlees nu wel of niet goed voor je? Mag je helemaal geen zuivel meer? Zijn peulvruchten nu gezond of ongezond? Gek werd ik ervan! Maar ik liet me niet ontmoedigen en probeerde alles. En ik was niet de enige! Uit de werktassen van mijn collega’s kwamen steeds vaker salades, zelfgebakken desembroden en huisgemaakte soepen. En op feestjes was het een veel gehoord gespreksonderwerp geworden. Gezond eten is een hype. Een nieuwe beweging binnen het maakbaarheidsgeloof. ‘Empowerment’ speelt namelijk een grote rol in deze hype. Je bent niet meer de patiënt maar je bent je eigen dokter. Chinese spreuken en oude wijsheden omlijsten de vele semiwetenschappelijke uiteenzettingen over voeding, zoals: ‘De beste dokter staat in de keuken.’ of ‘Laat uw voeding uw medicijn zijn en uw medicijn uw voeding.’ Gezondheid heb je grotendeels zelf in de hand, zo lijkt het. Ziekte valt je niet toe, is niet iets wat van buiten op jou af komt. Maar is toe te schrijven aan eigen handelen of het gevolg van jouw erfelijk materiaal.

Hoe dan ook: als je ziek wordt is er niemand anders te beschuldigen dan jezelf. ‘Mea Culpa, Mea Culpa, Mea Maxima Culpa’. De borstklopperij die hierbij gebruikelijk is in de katholieke kerk is geen uiterlijk vertoon van eigen macht maar een gebaar van kwetsbaarheid en onvermogen. Als kind had ik altijd grote moeite met dit onderdeel van de liturgie omdat ik me vaak helemaal niet schuldig voelde. Ik was me van geen kwaad bewust. Ik ben geen kind meer, maar een ‘moeder van kleine kinderen’. Verantwoordelijk voor veel. En als consument me ook van veel kwaad bewust. Klopte ik mijzelf tot voor kort nog op de borst omdat ik de veel gezondere geitenyoghurt at, sinds ‘Wakker Dier’ mij heeft geattendeerd op de slechte huisvesting van geiten klinkt er nu het ‘Mea Culpa’ in mijn hoofd als ik een ‘Geitenyoghurtmoment’ uit de koeling pak. En als ik dan toch weer eens verkouden ben geworden, klop ik niet alleen m’n longen leeg maar belijd ik daarmee ook driemaal mijn schuld: ‘Teveel suiker, te weinig slaap en te weinig groente.’

Maar hoe zit het met vergeving in deze tijd waarin het liberale gedachtegoed de overhand heeft? Waarin we niet meer afhankelijk lijken te willen zijn van een ander die ons vergeeft? Vergeven is dan hard werken aan jezelf, soms met hulp van een ‘acceptatietherapeut’. Tijdschriften zoals Psychologie Magazine en Happinez geven regelmatig tips voor zelfacceptatie.

Vergeving heb je zelf in de hand en een schuldgevoel is dus vooral je eigen schuld. Daar hebben we het maar mee te doen! De schulden stapelen zich op en het lijstje met wat ik allemaal ‘moet’ doen groeit. Kunnen wij het maken? Yes, we can? Maar ik denk dat ik even pas en weer eens in alle rust op zondag naar de kerk ga. Want nog nooit waren haar woorden voor mij troostrijker: “Moge de almachtige God zich over ons ontfermen, onze zonden vergeven en ons geleiden tot het eeuwig leven. Amen” 

Foto: Het Geitenyoghurtmoment door Eva Martens