Een tijdje terug keken wij voor ons huis aan de Oudegracht in Utrecht naar een soort botenparade die de Roze Zaterdag moest opluisteren. We zagen sloepen voorbijtrekken met op rampetampemuziek bewegende mannen (30-70 jaar) die met de handen in de lucht, hun seksuele vrijheid vierden.

Binnen stond de TV aan en daar vertelde een ernstige huisarts uit de biblebelt dat hij alle begrip had voor gelovige ouders die voor de gezondheid van hun kinderen meer vertrouwen stellen in God dan in menselijke vaccinatie. Hij was blij dat ouders in ons land de vrijheid hebben om hun geloofsovertuiging ook tot uitdrukking te brengen in praktische keuzen, juist als het de opvoeding van hun kinderen betrof.

Op Facebook verschenen onmiddellijk bijtende reacties van verschillende van onze homovrienden die niets van die huisarts begrepen. Hun verontwaardiging riep brede instemming op. Citaat: “Welke idioot in het verleden ooit heeft bedacht dat vaccinaties niet mochten, die moesten ze zelf devaccineren. Ouders die zo'n standpunt innemen houden niet van hun kinderen en dienen onmiddellijk uit de ouderlijke macht te worden ontzet, met een verbod om ooit nog kinderen op de wereld te zetten.”

In NRC Handelsblad (4/7/2013) sprak geloofsbestrijder August Hans den Boef de volgende dag van “sharia-achtige toestanden” in de Biblebelt en ook hij pleitte er voor om ouders uit de ouderlijke macht te zetten zodat hun kinderen voor eigen bescherming konden worden gevaccineerd.

Onze medetheoloog Kees de Groot wees er in een reactie in NRC (8/7/2013) op dat vrijheid juist betekent dat je je leven (en dat van je kinderen) anders mag inrichten dan de dominante volksmeerderheid goed acht. En, zo voegen wij daar op deze plaats aan toe, is die vrijheid juist niet hetgeen waar wij als homo’s altijd voor hebben gevochten en gestreden? Dat je je leven naar je eigen overtuiging en geaardheid mocht inrichten? Dat je zelfs kinderen zou mogen opvoeden volgens die overtuiging? Hoe komt het toch dat uitgerekend mensen die zelf ooit een zwaar bekritiseerde minderheid waren, zodra hun opvattingen gemeengoed zijn geworden, dezelfde intolerantie aan de dag leggen tegenover de nieuwe minderheid?

Is het omdat bij de mazelen epidemie de gezondheid van kinderen in het geding is? Misschien: het kind is het enige nog overgebleven icoon van zuiverheid en onschuld in onze cultuur. Of zijn het toch eerder de godsdienstige motieven van de gereformeerde vaccinatieweigeraars die de woede oproepen? Immers: waren die gelovigen vroeger niet onze onderdrukkers? (‘Gelovigen’ in het algemeen dan, want de bevindelijk gereformeerden zijn historisch altijd marginaal geweest. Maar ze zijn symbool van iets…).

Opvallend is bijvoorbeeld dat August Hans den Boef niet rept over het nog veel hogere aantal niet gevaccineerde kinderen op Vrije Scholen. Slechts een op de vijf weigeraars doet dat namelijk op godsdienstige gronden. De meeste weigeraars hebben andere motieven: ze zijn kritisch over de risico’s van vaccinaties of ze zijn antroposofisch georiënteerd. Vrije Scholen zijn vaker brandhaard van een mazelenbesmetting dan gereformeerde scholen. Een uitbraak van mazelen op een Vrije School heeft echter veel minder gevolgen voor anderen omdat antroposofische gezinnen geografisch veel verspreider wonen en dus vooral te midden van ingeënte mensen. Biblebelters profiteren veel minder van die groepsimmuniteit.

Maar dat verschil in risico is niet de enige reden waarom niemand iets zegt over de niet-godsdienstige weigeraars. De meeste aanhangers van de Vrije School delen de liberale waarden en normen die voor de hossende homo’s op Roze Zaterdag voor ons huis aanleiding tot vreugde was. ‘Streng gereformeerden’ zijn écht anders. Ze denken anders, ze doen anders, ze kijken anders tegen de wereld aan, ze vertrouwen op God (wat dat zou kunnen betekenen zet aan tot vrees en beven!), ze houden andere waarden hoog en dat doen ze allemaal met overtuiging. Zoals Arnon Grunberg in de Volkskrant (5/7/2013) schreef: “Het gaat niet om godsdienstvrijheid, maar om de vraag of wij aanvaarden dat er mensen bestaan die wezenlijk anders zijn dan wij.”

Aanvaarding van anders-zijn was het sleutelwoord tijdens de homo-emancipatie. Zijn we dat dan al weer zo snel vergeten? Kan de onderdrukte – de liberaal, de voorvechter van seksuele vrijheid – werkelijk zo snel de nieuwe onderdrukker worden?

Foto: Amsterdam Gay Pride 2008 by Charles Roffey (CC BY-NC-SA 2.0).